Etterlyst: Bondekonservatisme

Eigentleg har eg eit ambivalent tilhøve til landbruket sidan min eigen karriere som gardsarbeidar brått blei avbroten av galopperande høysnue allereie medan eg var i midten av tenåra. Men trass i denne traumatiske hendinga ber eg som mange nordmenn på romantiske førestillingar om norsk landbruk og norske bygder. Å skulle køyre gjennom eit framtidig Noreg der landskapet er grodd heilt att, gardane er nedlagde og tettstadene avfolka, høyrest berre for trasig ut. Då ville litt av poenget med Noreg vore borte.

Sidan eg skriv for eit tidsskrift som kallar seg konservativt, kan eg her minne om at slike ønskje om å ta vare på det ein likar, er det konservatisme handlar om. Dersom det hadde eksistert eit parti i Noreg som kunne kategoriserast som bondekonservativt, ville eg ilt til for å røyste på det. Men slik er det ikkje i Noreg. Partiet som ein gong representerte bondekonservatismen, Senterpartiet, har meldt overgang til venstresida. Høgrepartia blir på si side assosierte med teknokratisk fjernstyring frå høge kontorbygg i sentrale strøk.

Denne vonlause stoda er konsekvensen av ei stor misforståing. I mi verd (ei litt spesiell verd, men ikkje heilt surrealistisk) burde folk i distrikta som ønskjer å ta vare på landet slik det er, høyre til på høgresida. Venstresida burde vekkje assosiasjonar om sentralstyring mot ei usikker framtid. Slik er det då òg andre stader på kloten. Og slik hadde det vore i Noreg om ikkje historia hadde utvikla seg slik som ho tilfeldigvis gjorde. Kvifor det har blitt slik, skal eg forklare no. Eg er korkje forskar eller meiningsmålar, så her kjem ein artikkel med ein ørlite meir polemisk tone enn dei andre i denne idéseksjonen.