Alt handlar om fleirtalets tillit

Mange tenkjer kanskje at mistillitsframlegg på grunn av eit innlegg på Facebook og klønete oppførsel i Stortinget er feil eller i det minste ein overreaksjon. Listhaug har verken brote konstitusjonelle plikter eller gjort seg skuldig i noko lovbrot. Dessutan har ho bede om orsaking – om enn ikkje spesielt truverdig, må eg seie.

Det at ein statsråd kan bli tvungen til å gå av som følgje av moralsk klander, og dra regjeringa med seg i dragsuget, illustrerer at vår styreform, parlamentarismen, handlar om éin ting: fleirtalets tillit.

Det handlar ikkje om kva parti som er størst så lenge partiet ikkje har fleirtal. Det handlar ikkje om kva du gjer eller ikkje gjer som statsråd så lenge fleirtalet meiner du ikkje er skikka til vervet. Ingen person eller parti har rettskrav på statsrådstaburettane. Wollert Konow (Frisinna Venstre) vart pressa av stortingsfleirtalet til å gå av som statsminister i 1912 for å ha handla som ein klok, rettskaffen og framsynt statsmann og patriot: Han uttrykte sympati for landsmålet.