Eg lyttar og lengtar etter togvisjonar frå politikarane

Eg var nyleg i København eit par dagar, på ein studietur i regi av opplæringsutvalet i Hordaland, der eg er medlem. Sidan eg skulle til Oslo like i forkant av dette, passa det godt å ta toget.

Eg liker godt å reisa med tog. Det er det fleire årsaker til. Ein av dei er at eg faktisk set pris på å reisa sakte. Eg set pris på å sitja med ein kaffikopp og ei god bok, i eit godt sete, med relativt grei beinplass. Eg set pris på å kunna sjå ut store vindauge på ein landskap som fyk forbi i eit tempo som ikkje er alt for høgt. Eg har til og med lært meg å setja pris på den manglande internettdekninga på store delar av Bergensbanen. Den gjev ein pause frå sosiale media og frå nettaviser, og når også mobildekninga fell ut, ein pause frå kvardagsmaset.

Toget har vorte ein stad der eg les bøkene som elles vert liggjande i ein haug med bøker eg burde lesa. Og viktigare: Det har vorte ein stad der eg les bøkene eg har lyst å lesa. Ei halvgod krimbok. Ei dokumentarbok om eit felt eg ikkje jobbar med. Slike ting. Det å reisa langsamt gjev meg også tid til å tenkja. I motsetnad til flyplassar. Det er få ting som gjer meg så stressa som flyplassar.